Өвлийн тэр зөөлхөн цастай өдрүүд
Өнөөх л дурсамжыг сэтгэлд хөглөхөд
Өөрөө ч үл мэдэн сэтгэл гэгэлзэх
Өөрийгөө би толинд харах дургүй ээ
Уйлаг гэж нулимас минь аягаа дүүрдэггүй
Учраг гэж хувь тавилан биднийг холбоогүй
Уярах гэж чиний сайханд ээнэгшин дасаагүй
Удах гэж бидний хайр мөнх байгаагүй
Ийм л богинохон хайр цастай хамт цонхыг минь тогшдог
Гудамжны гэрэлд цасан ширхэг хөөрөн бужигнахад
Гараа өргөн түүний гэрлийг хаан зогсдог
Гал шиг оргилсон бидний инээмсэглэл сэтгэлд цангинаж
Гэрэл шиг тодхон үгсийг сэтгэлд урладаг
Ганцхан чамтай учрах гэж хорвоод би ирээгүй болохоор
Гуниглах гэж сэтгэл минь гэрлийг хаагаагүй
Гарцаагүй бид жам жамаараа амьдрах болохоор
Гэгэлзэж би сэтгэлд чинь хорогдож үлдээгүй
Ийм л богинохон хайр гэрэлтэй гудамжинд сааралтан
замхарсан
Төгсгөл нь үл харагдах харанхуй гудманд
Түүнтэй таарах гэж хүлээхээ хэдийнэ больсон
Тэнүүлч цасхан хацрыг минь зөөлөн илж
Тууль хөгжөөж гуниг даллахаа хэдийнэ больсон
Ийм л богинохон хайр сэтгэлийн минь мухарт
Ишлэл болон хадагдаж үлдсэн би нуучихсан
No comments:
Post a Comment